 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
#1
На фоне Эўропы здымаецца пані Людміла.
Касьцёлы працягваюць небу цагляныя пальцы.
Цячэ брукаванка, як рэчка, – і пані бясьсіла
Зусім патанула ў марэньнях на прывідным пляцы.
Ёй Белая Дама паказвае міну мінаньня,
А дзіўны мастак падысьці не рашаецца нават.
І ў небе Эўропы разьвеяны прывід каханьня,
І ў цёмнай кавярні другім наліваецца кава.
На фоне Эўропы так добра чагосьці пазбыцца,
Напрыклад, віны за бязьвінную прагу спакою.
Цячэ брукаванка пад колы маёй калясьніцы,
І я адплываю на хвалях зямных лістабою.
#2
Вавель, Вавель... Рэха Вавілона.
Камні вавілонскія ў траве.
Металёвы цмок глядзіць з адхону,
Неба па-над вежамі плыве.
Сутарэньні – цені павуціньня.
Сьцены – увасобленыя сны.
І кароль з патрэсканай карціны
Пазірае, быццам сон сьцяны.
Я між гэтых сьценаў прарастаю
Дзікім глогам – каб вярнуцца зноў
У касьцёл, які ў сабе хавае
Каралёў, паэтаў, ваяроў.
Я жыву між ценяў – і карцінаў,
І дамоў вяртацца – сэнс малы.
Заплятае сьцены павуціньне,
Быццам Боны Сфорцы позірк злы.
#3
Паэт і кароль у касьцёле адным пахаваны.
Іх веліч зямная зраўнялася чарай нябёснай.
І срэбныя сэрцы ў капліцы Нябёснае Панны –
Ахвяры за вершы або за жаўнерскія лёсы.
Жыве ў сутарэньнях сугуччаў халоднае рэха.
А зброя зьвінела дарэмна, бо гукі расталі.
Па горадзе сёньня блукаюць паэты, і сьнегам
Замецены сьцежкі гэрояў забытае славы.
Ні вершаў, ні зброі ня выбраў засьнежаны горад
У вечным двубоі зь нябытам; ён – рыцар каменьня;
І ноч над касьцёлам глыбокая, нібы пячора,
І сьпяць у касьцёле радзімы далёкія цені.
#4
Гатэль «Залатая ружа» мяне ня прыме ніколі.
Пакоі яго для іншых люляюць меднае рэха.
Марэньне маё вандруе, а я застаюся ў полі,
Дзе воўк выпівае Сьвіслач
І сьнег, нібы сьмерць, на стрэхах.
Гатэль «Залатая ружа» купцам засьцілае ложкі.
Сядзіць вандроўны паэта на ганку, нібы на пласе.
А я застаюся ў лютым, між Нёмнам, Дняпром і Сожам,
І места маё спаўзае ў вясну ільдзяною масай.
Але – па далёкіх вулках у панцыры брукаванкі
Душа мая ўсё вандруе, плыве ад вежы да вежы.
Гатэль «Залатая ружа».
Паэт на каменным ганку.
Над Вавелем Зорны Возьнік.
Лёд існасьці пальцы рэжа.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
